Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1057

 Dorożka wioząca Paskala i Leopolda zwolniła kroku.
 Przedsiębiorca wychylił głowę, chcąc sprawdzić przyczynę tego zwolnienia.
 Ulica była zapchana powozami.
 Wjeżdżano na bulwar Beaumarchais.
 Nagle Paskal wydał krzyk zadziwienia.
 — Co tam? — rzekł Leopold.
 — Nowe zawikłanie... Patrzaj!
 — Na co?
 — Powóz prywatny zatrzymał się przy chodniku.
 — Widzę...
 — Wysiada z niego kobieta... Powóz ten należy do siostry mojej żony, Małgorzaty Bertin, i ona sama mija chodnik, wchodząc do sklepu pani Laurier.
 — W którym się znajduje Renata?... — zawołał były więzień ze drżeniem.
 — Tak.
 Leopold spuścił przednie okno.
 — Podjedz na drugą stronę bulwaru, tam, naprzeciw i zatrzymaj się... — polecił woźnicy.
 — Ten ostatni natychmiast usłuchał.
 Paskal był jak śmierć blady. U korzeni włosów perliły mu się krople potu.
 — Czyż Małgorzata wie, iż Renata jest jej córką? — wyjąkał. — Czyż po nią przybywa?... aby ją zabrać?...
 Zbieg z Troyes nie odpowiadał.