Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1069

 Renata włożyła okrycie i kapelusz.
 — Wzięła związane taśmą pudło stojące na kantorze, poczem ukłoniwszy się Małgorzacie wyszła.
 Zenejda mruczała:
 — Cóż ta pani tak się przygląda naszej sklepowej, a na mnie ani spojrzy?... Zdaje mi się, że jestem tyleż warta, co i ta lala, Renata...
 — Skończyłam... — rzekła pani Laurier kładąc w kopertę list napisany do korrespondenta brukselskiego...
 I postąpiła do Małgorzaty.
 — Zachwycające dziewczę... — rzekła ostatnia głośno.
 — Pani mówi o Renacie?
 — Tak.
 — W istocie zachwycające, łagodne, skromne, i szczególnie rozumne... Szczęśliwy to dla mnie nabytek.
 — Doprawdy, ona wszystkim głowy zawróciła... — mówiło do siebie kwaśno popychadło. W końcu to robi się nudnem!....
 — Czy jej rodzice mieszkają w Paryżu?
 — Nie pani, ona jest sierotą...
 — Sierotą?... — zapytała pani Bertin z żywością.
 — Tak, i jak mi mówiła, nigdy nie znała ani ojca ani matki.
 — Biedaczka!... — — mówiła dalej Małgorzata wzruszona. — Musiała należeć do dobrej familii, bo jest dobrze wychowana.