Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/109

 — A w przeciwnym razie?
 — Katastrofa nastąpi natychmiast.
 — Dziękuję ci za otwartość, kochany Tallandier, jestem uprzedzony a to mi przynosi ulgę...
 Łkanie było odpowiedzią na te słowa i pani Urszula ukryła twarz w dłonie.
 — Moja dobra Urszulo — rzekł Robert Vallerand, wykręcając głowę do biednéj kobiety, — błagam cię, nie płacz... — Na co się łzy przydadzą? — Czekaj spokojnie na chwilę rozstania... Pozostanie ci po mnie do spełnienia zadanie... — Gdy chwila nadejdzie ja ci nie powiem: żegnaj! ale do widzenia! Tam, ujrzymy się znowu!...
 Głos Roberta stał się silniejszym; — był on spokojny — można było widziéć, że patrzał na swój koniec bez fanfaronady, lecz z zupełnym spokojem.
 Pani Urszula przytłumiła łkanie i otarła oczy.
 Chory mówił daléj, zwracając mowę do doktóra.
 — Wszak o dalszéj ztąd podróży nie wolno mi myśléć.
 — Ja bym nie radził zmiany miejsca, w jakichkolwiek bądź warunkach...
 — Zatém złożę mandat deputowanego, a żal mi tego... Tyle było do zrobienia!... Wreszcie niech moje miejsce zajmie godniejszy odemnie a to mnie pocieszy... — Czy mogę przyjmować odwidziny?
 — Bezwątpienia... — Znużenia zabraniam, lecz rozrywkę zalecam...
 — Czyś przepisał receptę...
 — Oto jest, na tym stole...