Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1092

 — No, pan sobie chcesz ze mnie żartować! Ja pana nie znam...
 — Ale ja cię znam, panno Zenejdo... — rzekł Lantier ze śmiechem.
 — Pan wiesz jak mi na imię! — rzekła dziewczyna z coraz wzrastającem zdziwieniem.
 — Jak widzisz... Prócz tego wiem, że jesteś uczennicą u pani Laurier i niedawno przychodziłaś do mojej żony ż koronkami.
 — O! to być może... pani ma tyle kupujących, aleja sobie pana nie przypominam.
 — Ja ciebie nie zapomniałem i miałem zamiar przy pierwszej sposobności ofiarować ci prezencik... Sposobność się trafia dzisiaj, wejdźmy do jubilera...
 Zenejdą owładnęła pokusa, pokusa gwałtowna, prawie nieprzeparta; jednakże jeszcze się wahała.
 — Wszak to te, prawda? — mówił dalej Leopold wskazując na kwiatki z szafirów.
 Pierwszy raz może w życiu onieśmielona, uczennica wyjąkała:
 — Tak, panie.
 — No, to pójdź ze mną...
 — Nie śmiem...
 — Dlaczegóż?
 — Coby mama powiedziała.
 — Uzna to za rzecz prostą, bo przed nią nic nie będziesz ukrywała i gdy się dowie, że klijent twojej pani ofiarował ci tę drobnostkę, pewny jestem, że pochwali, iż ją przyjęłaś!... No, pójdź moje dziecię...