Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1096

 — Więc się rozstaniemy... Idź do domu, moje dziecię... Ale, ale, nie wspominaj nikomu o naszej rozmowie i o pytaniach, jakie ci zadawałam; mógłby kto powiedzieć że jestem ciekawy, co jest nieprawdą...
 — Bądź pan spokojny... Przyrzekam panu, że sobie zamuruję gębę... Zresztą to, cośmy mówili nikogo nie dotycze...
 — Bardzo mi będzie przyjemnie zobaczyć cię znowu.
 — To bardzo łatwo... wychodzę codziennie o dziewiątej z magazynu...
 — Którego bądź wierzoru spotkamy się z sobą.
 — Bardzo dobrze, panie, i jeszcze raz dziękuję...
 Zenejda znikła w sieni domu i ukryła swoje pudełeczko na dnie kieszeni, mówiąc zcicha:
 — Miałabym też mamie pokazać moje kolczyki!... Onaby zaraz zaniosła je do ciotki, żeby zapłacić komorne!.... Włożę je jak będę za domem. — Jeżeli je mama zobaczy, to powiem, że są fałszywe i że kosztują dwadzieścia dziewięć sous...
 Poczem spiesznie weszła na schody spadziste i źle oświetlone prowadzące na najwyższe piętro...
 Leopold poszedł przedmieściem.
 Myślał sobie:
 — Koronki nadejdą za pięć lub sześć dni... — Trzeba w tym czasie wszystko skończyć...
 Położenie stawało się straszliwie wyciągniętem. Zbieg z Troyes dobrze to rozumiał i mordował swój