Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1098

II.

 O jedenastej, jak w każdą niedzielą zamknięto magazyn i zabrano się do śniadania. W chwili gdy biła dwunasta, Zirza, wyszedłszy do domu przez sień zapukała do drzwi pokoju za sklepem.
 Popychadło poszło jej otworzyć.
 — Renata i Zirza uściskały się z wylaniem i pożegnawszy się z panią Laurier odeszły wesołe.
 Paweł i Juliusz czekali na dziewczęta na rogu ulicy Ś-go Antoniego i placu Bastylii.
 Syn Paskala pobiegł naprzeciw swojej narzeczonej.
 Długie spojrzenie jakie zsobą zamienili, i czuły uścisk ręki wyraził ogrom szczęścia z jakiem się spotykali.
 — Droga, najdroższa Renato — szepnął Paweł — przez tydzień niewidziana... jakże to długo!...
 — Tak, bardzo długo, mój przyjacielu — odpowiedziała cała zarumieniona córka Małgorzaty — ale ci wiadomo, tak być musi...
 Student prawa wydał westchnienie i dwie pary udały się ku ulicy Saint-Mandé.
 Czas był piękny, suchy i zimny.
 Idąc Paweł mówił o miłości ku Renacie, która pewna że jest kochaną, słuchała jego słów z uniesieniem, tak jak się słucha rozkosznej muzyki.