Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1102

 Te ostatnie Wyrazy wywarły na Renatę porażające wrażenie.
 — W istocie, to być może... szepnęła. — Dziecię umarłe... Tak musi być... W istocie była ona w grubej żałobie...
 — Zatem prawdopodobnie odgadłem... Czy wiesz kto jest ta pani?
 — Tak.
 — Nazywa się?
 — Pani Bertin...
 Paweł uczynił gest zadziwienia.
 — Pani Bertin, wdowa! — zawołał.
 — Niewątpliwie.
 — Czy się nie mylisz?
 — Ja nie mogę się mylić... To nazwisko jest zapisane w książkach pani Laurier.
 — I tu pani Bertin mieszka?
 — Przy ulicy Varennes...
 — A więc! moja droga Renato, przed chwilą byłem przekonanym że byłaś w błędzie, teraz potwierdzam to samo... Byłaś igraszką złudzenia...
 — Zatem znasz osobę wymienioną przezemnie?... zapytało dziewczę.
 — Czy ją znam?... To moja ciotka.
 — Twoja ciotka! — zawołała Renata w osłupieniu.
 — Tak, jest to ta sama krewna o której ojciec mówił prosząc, aby przed nią czas jakiś zachować tajemnicę co do naszego małżeństwa. Była ona zamężną od lat dziewiętnastu. Mąż jej umarł parę ty-