Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1124

 — Ryszardzie — zapytał student brata Wiktora czy mi dasz ten woreczek?
 — Rozumie sie panie Pawle... Daję ci go z wielką przyjemnością, i żałuję, żem nie znalazł w nim tego co wy szukacie... Co się zaś tycze chustki, pójdę na chwilę do siebie troszkę się ogarnąć, i przyniosę ją z sobą. Jest to „corpus delicti“, który się kiedyś może przydać.
 Jarrelonge na szyi poczuł zimno żelaza, pomyślał o nożu gilotyny i trzymał się stołu, ażeby nie upaść.
 Poprzedzające zdarzenie znacznie zachmurzyło dotychczas wesołe zgromadzenie.
 To wcale się nie podobało jasnowłosej Zirzie, której wesoły charakter jest nam znany.
 Postanowiła położyć temu koniec i zawołała:
 — Interes skończony... teraz zobaczmy niespodziankę...
 — Tak... tak... niespodziankę!... zawołali wszyscy zaproszeni.
 Wiktor Beralle, którego twarz się wypogodziła i stała prawie uśmiechniętą, otworzył woreczek i włożył weń rękę.
 Wydobył z niego małą paczkę owiniętą w papier i związaną różową wstążeczką.
 To Stefcia powinna ją otworzyć dając pakiecik swojej przyszłej, która z błyszczącym wzrokiem zaczęła rozwiązywać wstążeczkę i rozwijać papier.