Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1133

 — Wymagana przez ciebie, ostrożność, okrywa bezkarnością twoich morderców...
 — Bóg ich nam wyda!... Pokładam nadzieję w jego sprawiedliwości... Czuję to, że Urszula zostanie pomszczona... jestem tego pewna!...
 Powóz stanął przed domem przy ulicy Beautreillis.
 — Do widzenia, Renato — rzekł Paweł wyciągając do dziewczęcia rękę.
 — No — zawołała Zirza ze śmiechem — macie pozwolenie raz się pocałować!
 Paweł przyłożył usta do zarumienionego czoła swojej narzeczonej.
 — Do niedzieli, wszak prawda?
 — Nie — odpowiedziała studentka — odwidzimy ją wcześniej, aby ją zawiadomić co Paweł zrobił... Będziemy czekali na nią, jak będzie wychodziła z magazynu...
 — Robrze... dobrze... tak... — rzekła żywo Renata — i przychodźcie jak najwcześniej, gdyż będę bardzo niespokojna...
 — Obiecujemy ci najsolenniej!
 Dziewczęta uściskały się.
 Juliusz Verdier uścisnął za rękę Renatę, która wyskoczyła na chodnik i pociągnęła za rączkę od dzwonka:
 Drzwi się otworzyły.
 — —Na ulicę Szkoły Medycznej... — rzekł Paweł do woźnicy.