Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1142

 Jarrelonge położył dziesięć sous na maszynie do szycia.
 — Czy panu koniecznie o to idzie?... — rzekła odźwierna.
 — Koniecznie.
 — No, to się nie będę z panem; sprzeczała o taką bagatelkę... Bardzo panu dziękuję...
 Schowała monetę do kieszeni.
 — Zresztą — mówił dalej uwolniony więzień — wczorajszej nocy późno do domu wracano...
 — Prawda... Możnaby rzec, że wszyscy lokatorowie gdzieś hulali... nawet panna Renata, która przyszła na trzy minuty przed panem.
 — Co to ża panna Renata?
 — Panna z magazynu... Dziewczyna ładna jak anioł i porządna jak obrazek... prawdziwy klejnot... Czyś jej pan jeszcze nie widział?
 — Nie.
 — A jednak ona mieszka w tej samej sieni.
 — Tak, jej drzwi są obok pańskich...
 — Patrz! patrz! patrz!... — zawołał Jarrelonge, przybierając zalotną minę. — Mam ładną sąsiadkę, i nic o tem nie wiem! A! tego za wiele!
 — Do licha! — zawołała odźwierna ze śmiechem. Jak się pan zapalasz!... Wołaj straży ogniowéj mój zuchu, bo ta brzoskwinia nie dla ciebie dojrzewa...
 — Wiesz pani, ja sobie tylko tak bajdurzę... Ja wyglądam iż się palę, ale w gruncie jestem jak zapałka z fabryki rządowej... nie zajmuję się ogniem...