Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1152

IX.

 Paweł Ląntier opuścił dworzec kolei wschodniej i udał się na ulicę Recollets.
 Dom którego numer miał wskazany, stał na końcu ulicy, blizko kanału. Może czytelnicy o tem sobie przypominają.
 Domy mają tak jak i ludzie, swoją fizyonomię ten o którym mowa, był to dom zajezdny ostatniego gatunku, którego trędowata fasada znamionowała rozpustę i zbrodnię.
 Na ulicach rozwieszone były brudne łachmany.
 Ciemny błotnisty korytarz prowadził do kantoru hotelowego, rodzaju klatki, w której nawet w biały dzień, kopciła się lampa dymiąca.
 Stara kobieta siedząca w tym kantorze nad księgą, podniosła głowę gdy Paweł drzwi otworzył.
 — Czy pan potrzebuje pokoju? — zapytała.
 — Nie, pani... Chciałbym się widzieć z jednym z tutejszych lokatorów...
 — Który się nazywa...
 — Oskar Loos.
 — Oskar Loos... On tu już nie mieszka...
 Pawła ogarnął rzeczywisty niepokój.
 Czyżby mu złodziej miał umknąć?
 — Czy pani nie wiesz gdzieby się on znajdowal? — rzekł — i czy mi to możesz powiedzieć?
 — I owszem; tylko uprzedzam pana, że to ztąd nie blizko...