Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1159

 — Cena mi się podoba... Pójdźmy obejrzeć...
 — Uprzedzam pana, że w obecnej porze nie wyda się panu wesołym...
 — Spodziewam się, ale mi to wszystko jedno... Abym miał tylko spokój, więcej mi nic nie potrzeba.
 — No, to biorę klucze i w drogę.
 Były więzień dokończył swego grogu, zapalił cygaro i poszedł za Baudrym.
 — To na ulicy Przylądek... — rzekł ten ostatni — pod Nr. 37.
 — Szczegóły te dla mnie nic nie znaczą... nie znam tutejszej miejscowości.
 Prędzej niż w dwadzieścia minut doszli do wspomnianej ulicy i stanęli przed wspomnionym numerem.
 — A mocne! — mówił dalej przewodnik, wskazując na ciężkie drzwi od ogrodu. — Złodziei nie ma się co obawiać... Zresztą nie ma ich tu w naszych stronach... Mury są dosyć wysokie, a dzwonek robi piekielny hałas.
 To mówiąc Baudry pochwycił za łańcuszek i poruszył dzwonek, którego odgłos metaliczny o mało nie ogłuszył Leopolda.
 — Do kroćset! — zawołał ze śmiechem. — To musi być słychać zdaleka.
 Restaurator otworzył drzwi.
 — Oglądano go przedwczoraj — rzekł — byłem uprzedzony i kazałem odmieść śnieg z głównej alei.