Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1163

 Przyjaciółki szły szybkim krokiem i wkrótce znikły w tłumie przechodniów.
 Leopold powrócił na swoje stanowisko.
 Jeszcze upłynęło kilka minut, poczem na progu sieni ukazało się popychadło.
 Wcześnie dojrzała łotrzyca wyjęła z uszu kolczyki, włożyła je do pudełeczka i wsunęła je w kieszeń od sukni.
 To uczyniwszy, puściła się drobnym krokiem, nie zauważywszy Leopolda.
 Ten ostatni szedł za nią zblizka; lecz aby się do niej zbliżyć, czekał dopóki nie minie placu Bastylii i nie wejdzie na przedmieście Ś-go Antoniego.
 Zenejda przyszła przed sklep znanego nam jubilera.
 Rozłożone klejnoty więcej jak kiedy bądź, wywierały na nią wpływ nieprzezwyciężony.
 Stanęła z szeroko otwartemi oczyma.
 Leopold podstąpił ku niej.
 — Czy panna Zenejda znajduje coś za szybą, co by się jej podobało?... — zapytał ze śmiechem.
 Dziewczyna obróciła się, poznała go, uśmiechnęła się i zawołała:
 — Patrzcie! to pan!...
 — Jak mnie panieka widzi i mam wielką ochotę sprawić jej przyjemność ofiarowaniem jakiego klejnociku...
 — Jesteś pan bardzo uprzejmy, ale niech to będzie na drugi raz.-.Ja nie jestem ambitna.... Pa-