Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1164

trzałam z przyzwyczajenia... Zmykam co tchu... Mama mi przykazała wcześnie powracać...
 — No! panno Zenejdo, chodźmy.
 Dziewczyna mrugnęła okiem.
 — Ba! — rzekła. — Czy się pan chcesz czego dowiedzieć.
 — Może...
 — Więc będziesz mnie pan wypytywał?
 — Jeżeli panna zechce odpowiadać.
 — Czemużby nie? Pan jesteś grzeczny dla mnie, ja dla pana będę grzeczną...
 — A więc, zamiast klejnotu, przyjmij to... Będzie na kupno sukienki...
 I Leopold włożył w rękę dziewczyny dwa lujdory
 — O! panie... — szepnęła Zenejda zarumieniona z radości... — Co mama powie?
 — Ani słowa, gdyż będziesz umiała tak zręcznie zkłamać, że ją to omami...
 — Mój panie, jabym nie potrafiła kłamać...
 — A jednak nic łatwiejszego. Spróbujesz i przyzwyczaisz się... To łatwo idzie...
 — Dobrze... spróbuję... Cóż pan chcesz wiedzieć?
 — Czy koronki z Bruksselli nadeszły, albo czy prędko nadejdą...
 — Spodziewamy się ich dopiero w piątek lub w sobotę...
 — Tak późno!