Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1192

 — Tak jest, majstrem stolarskim, a ja czeladnikiem... — odparł Jarrelonge — chwytając w lot objawienie.
 — No, to nie sądzę, aby się Oskar dał namówić... Zresztą, on nie musi znać swojego rzemiosła, przepędziwszy trzy lat na kolei, na której, lepiej by zrobił gdyby był został...
 — Ręka się prędko wprawia i jeżeliby chciał...
 — Tak, jeżeliby, chciał... ale on będzie wołał nic nie robić, zajadając surową szynkę i zapijając ją piwem i jałowcówką, aż dopóki nie znajdzie się pod stołem... To tam znikają jego oszczędności...
 — Można mu dawać dobre rady...
 — Spróbuj pan... to pańska rzecz.
 — Czy on prędko po wróci?
 — Czy ja wiem?... Czasem go po dwa dni nie widuję...
 — Gdziebym go mógł zastać?
 — U wszystkich szynkarzy fara i wódki, a tych nie brak w Antwerpii!...
 — Ależ musi być miejsce, w którem on bywa przeważnie i w ktorém, naturalnie, mógłbym go najprędzej zastać?...
 — A więc, miejsce, które on najwięcej lubi, jest szynk przy porcie, pod szyldem: „Schadzka marynarzy“.
 — Bardzo dziękuję, kochana pani, idę tam, a pani zrób mi przyjemność przyjmując to, co pani pzwoli dodać trochę masła do twoich kartofli...