Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1206

 — Ja jestem...
 — Mam z panem coś pomówić... — rzekł Paweł Przyglądając si@ temu z kim rozmawiał i poznając go zkolei.
 — A więc! proszę wejść...
 Paweł wszędł kilka kroków do pokoju.
 Oskar zamknął drzwi.
 Student powiódł w około wzrokiem niepozbawionym nieufności.
 Oko jego spoczęło na uśpionej kobiecie.
 Belgijczyk to spostrzegł.
 — To moja matka — rzekł. — Wypiła trochę za wiele i armata by jej nie zbudziła. Możemy więc przy niej mówić, ponieważ jak mi się zdaje, masz pan coś do powiedzenia.
 Mówiąc te wyrazy belgijczyk spostrzegł niewielkiej objętości przedmiot starannie zawinięty w gazetę, który przybyły trzymał pod pachą.
 — Czy to pan mieszkałeś — odpowiedział Paweł — jeszcze dwa tygodnie temu przy ulicy des Rcollets w Paryżu.
 — Tak jest, ja...
 — Służyłeś, pan na kolei Wschodniej?
 — Tak, panie.
 — To pan świeciłeś, gdy pewnego wieczora ja z zawiadowcą oglądałem wagon Nr. 1326.
 Oskar przybrał obojętną minę i odpowiedział:
 — To bardzo być może, ale sobie tego nie przypominam...