Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1207

 — Zaraz to zobaczymy... Dla czego pan rzuciłeś służbę na kolei?
 — Bo mi się nie podobała....
 — To jest, że pana odprawiono...
 — No to i cóż? Tam nie żartują! Podpiłem sobie raz przypadkiem... I warto też było o tem gadać?
 — Więc mnie pan nie poznajesz?
 — Nie, panie.
 — Zapytaj pan pamięci... Przypomnij sobie, że pewnego wieczoru zawiadowca stacyi kazał panu świecić, pod czas rewizyi wagonu, i w którym zbrodnia została popełniona...
 Oskar przybrał minę człowieka, który uważnie szuka w pamięci.
 Paweł mówił dalej:
 — Przypomnij pan sobie, żem spostrzegł kawałek łańcuszka niklowanego, uczepionego u stopnia wagonu... Przypomnij sobie, żem zabrał ten kawałek łańcuszka i żem go schował... Wszystkie te fakta są świeże, zapomnieć ich nie mogłeś, a zdajesz się pan posiadać tak zimną krew...
 — Rzeczywiście — rzekł nagle belgijczyk — przypominam sobie...
 — A! to co innego!... Więc zapewne pan musisz sobie także przypominać o woreczku, który wisiał na tym łańcuszku.
 Oskar przybrał zdziwioną minę i szepnął:
 — O jakim woreczku?... Nie było żadnego woreczka...