Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1215

 — Przyznam się, że teraz prawie nie myślę o szukaniu go, ale tém gorzej dla niego, jeżeli wypadek da mi się z nim spotkać... Przygotowałem ja dla niego cios, którego z pewnością nie odeprze!
 — Pójdziemy gdzie razem na śniadanie?...
 — Nie... Byłaby to niezręczność... Widząc nas razem, mógłby mnie kto poznać...
 — To niemożebne, bo ty nie żyjesz.
 — Czy pogłoska o mojej śmierci jest już utrwalona?
 — Tak dalece, że się już stała pewnością... — Pierwszy topielec którego wyciągną, będzie wzięty za twego trupa...
 — Wybornie! ale z tem wszystkiem bądźmy oględni.... Zbytek ostrożności nigdy nie szkodzi... — Nawet ci dam wyborną radę...
 — Mów.
 — A więc, według mnie, lepiej będzie, abyś jutro tam wracał.
 Paskal uczynił gest zadziwienia.
 Leopold mówił dalej:
 — Tym sposobem, w razie nieszczęścia, nikt nie będzie mógł przypuszczać, że my działamy w jednej «prawie, we wspólnym interesie... Przygotowuję ci alibi... alibi, które może być tak mnie, jak i tobie użytecznem... Rozumiesz?...
 — Doskonale.
 — Wracaj więc na ulicę Picpus... Wydaj rozporządzenia, ludziom kierującym robotnikami i zapowiedz, że wyjeżdżasz na tydzień...