Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1216

 — Jakże będę zawiadomionym o tem co ty robisz?
 — Dosyć będzie listu...
 — List!... To będzie niebezpieczne!
 — Wcale nie, jeżeli kto wie jak się wziąść do tego... Dysyć będzie tylko umieć czytać wiersze... Ja ci pokaże jak... a ty się domyślisz...
 — A więc, do widzenia — rzekł Paskal — i życzę ci powodzenia!...
 — Twoje życzenia spełnią się dla nas obudwu, bądź tego pewny, gdyż nasz ostatni wróg zginie...
 Budowniczy opuścił ulicę Navarin i poszedł do domu, aby się przygotować do jutrzejszej podróży.
 Renata, jak zwykle, udała się do sklepu; przez cały dzień była ponura, zamyślona, zajęta...
 I miała powód być zajętą.
 Paweł wyjechał zrana w poszukiwaniu człowieka, który może posiadał papiery powierzone Urszuli.
 Wiemy, ile nadziei Renata pokładała w jego powodzenie, jeżeliby mu się udało.
 Ale czy nie narazi się on na niebezpieczeństwo?
 Nie będzie toczył walki z nędznikami, którzy ją prześladowali i w rękach których o mało co nie straciła życia?
 Czy w tej walce nie zostanie zwyciężonym?
 Najsmutniejsze przeczucia oblegały umysł córki Małgorzaty.
 Chciała jak najprędzej powrócić do domu.
 Może tam zastanie list od narzeczonego.
 O ósmej zamknięto magazyn.