Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1223

 Ujrzawszy rewolwer, który Paweł trzymał w zaciśniętej ręce, sierżant dodał:
 — To on strzelał... Gdyby choć był wpakował parę kul w brzuchy mordercom... No zresztą przekonamy się gdy przyniosą światło...
 W tej chwili na rogu ulicy ukazały się drżąca światełka.
 Agenci zaopatrzeni w pochodnie, wracali z noszami.
 Za nim postępował dziesiątek osób ciekawych.
 Wkrótce stanęli przy Pawle i oświecili jego twarz zakrwawioną i straszliwie bladą.
 — To jakiś cudzoziemiec.
 — Chcieli mu skraść woreczek...
 — Ale z tem wszystkiem on nie popuścił go z ręki...
 Te i tym podobne zdania krzyżowały się nad ciałem.
 — No, milczenie!... — zakomenderował sierżant. Połóżcie tego biedaka nanoszę i prędko na od wach w Ratuszu.
 Wydany rozkaz został natychmiast wykonany i nosze się oddaliły.
 Sierżant pozostał z dwoma agentami na miejscu zbrodni.
 Przy blasku pochodni przeglądał ulicę i jej spadziste boki.
 Znaleziono kij rzucony przez Jarrelonge’a.
 — To tem go ogłuszono — rzekł sierżant.
 Poszukiwania prowadzono dalej.