Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1234

 Zakręcono klamką i na progu ukazał o się trzy osób: lekarz, oficer policyjny i sierżant.
 Student poznał ich od pierwszego wejrzenia.
 — Proszę panów... — mówił dalej. — Wieleż podziękowań jestem wam winien!... Gdyby nie wy, jużby było po mnie...
 — Jakże, czy lepiej? — zapytał lekarz z uśmiechem.
 — Lepiej, doktorze... Spałem wybornie, tylko mnie głowa bardzo boli...
 — Bardzoby mnie dziwiło, gdyby było inaczej, ale ulżymy panu, a potem pogadamy.
 Odwiązawszy bandaż kryjący część głowy Pawła, doktór odgarnął włosy, obejrzał ranę, która była tylko dużym guzem i nieprzedstawiała żadnego niebezpieczeństwa, a potem zawołał:
 — No! udało się panu!... Ów zuch tego się spisał!... Walił z całej siły!... gdyby nie kapelusz, który szczęśliwie osłabił cios i po którym się kij ześliznął, byłbyś na miejscu zabity!...
 Paweł chciał coś przemówić.
 — Pozwól mi pan przyłożyć kompres... — rzekł żywo lekarz. — Potem będziesz pan mógł mówić do woli.
 Opatrunek odbył się w parę chwil, gdyż lekarz zawczasu zaopatrzył się w potrzebną maść i bandaże płócienne.
 — Teraz — rzekł ukończywszy — pozwalam panu mówić, z warunkiem, abyś pan nie nadużywał.