Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1240

dować, lecz to także pewna, że nie on pana uderzył.
 — Któż więc, jeżeli nie on? — zapytał Paweł.
 — Wspólnik...
 — Jakiegoź on mógł mieć wspólnika?
 — Jednego z tych, bandytów, którzy Skaldą przypływają do nas ze wszystkich części świata, i od których nadaremnie staramy się oczyścić Antwerpię.
 — Czy masz pan na to jaki do wód?— Tak jest i niezbity.
 — Jaki?
 — Oskar Loos postanowił sobie stanowczo zabić pana w zasadzce, w którą cię wciągnał, ale za nim doszedłeś do miejsca wybranego przez mordercę, on umarł...
 — Umarł!... — powtórzył student osłupiały.
 — Tak jest, zabity przez atak apoplektyczny.
 — Zatem te papiery, o które przybyłem aby się upomnieć u niego i którebym wszystką moją krwią opłacił, ja ich mieć nie będę? — szepnął boleśnie młodzieniec. — Jak się teraz dowiedzieć, gdzie są te papiery?
 — Pod tym względem nie umiemy pana objaśnić — odparł oficer policyjny — bo przy rewizyi odbytej dziś rano w mieszkaniu Oskara Loos nic nie znaleźliśmy...
 — Ach Renato... biedna kochana Renato... — szepnął Paweł — przepadła wszelka nadzieja! Nic nie mogę dla ciebie uczynić!