Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1250

 — Nic łatwiejszego jak uniknąć niedyskretnych. Siadaj ze mną do powozu... Pomówimy sobie swobodnie.
 Zenejda schyliła głowę i podrapała się w ucho.
 Młoda mieszkanka przedmieścia, jak wiadomo, była przedwcześnie dojrzałą i obdarzona żywą wyobraźnią.
 Zadawała na seryo sobie pytanie, czy jej towarzysz nie zamierza jej porwać i wahała się.
 — Ty mi nie dowierzasz... — rzekł Leopold ze śmiechem.
 — Nie, ale wołałabym z panem gdzieindziej pomówić, n nie w powozie.
 — Gdzie?
 — Ot, naprzykład, nad brzegiem kanału. Tam pusto i nikt nie będzie mógł nas słyszeć.
 — Zgoda.... Pójdź...
 Krewny przedsiębiorcy skierował się ku kanałowi.
 Zenejda szła za nim...
 Skoro tylko minęli powozy stojące przed dworcem winceńskim, zwolnili kroku.
 — Słuchaj mnie z uwagą... — rzekł Leopold do dziewczyny. — Jesteś rozumną i pojmiesz mnie z łatwością.
 — Słucham z całą uwagą.
 — Albo się bardzo mylę, albo ty nie bardzo kochasz pannę Renatę, waszą sklepowę...
 — O! i owszem, wcale się pan nie mylisz! Z pewnością że jej nie lubię! To bydlę, niuńka, którą