Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1252

 — A co! byłam pewna! — odrzekła mała z akcentem tryumfu. — Ja mam bystre oko... A teraz, chcesz pan wiedzieć moje zdanie?
 — Rozumie się.
 — A więc, szkoda pańskiego czasu.
 — Dla czego?
 — Dla tego że panu z tego nic nie przyjdzie... Panna Renata to skromnisia... oną się ceni... udaje niewiniątko... a pan jesteś żonaty.
 — Cóż to szkodzi że jestem żonaty, skoro ją kocham?...
 — Trochę... bardzo... z całej siły... wcale nie? — rzekła dziewczyna ze śmiechem.
 — Z całej siły!...
 — Czy ona wie o tem?
 — Niepodobna aby się domyślała...
 — Chcesz pan abym jej oddała list miłosny...
 — Nie... Ja nie chcę do niej pisać... Ja jej chcę osobiście oświadczyć, że ją ubóstwiam...
 — Wybornie! ale ja wcale nie widzę w czem mogłabym panu być użyteczną...
 — W wielu rzeczach.
 — W jakich.
 — Jutro rano, przyszedłszy; do pani Laurier, udaj że jesteś chorą... skarż się na ból głowy...
 — Ależ mój panie, pan wiesz, że odgrywanie takiej komedyi nie będzie zabawne...
 — Wiem doskonale, lecz wiem także, że ją potrafisz odegrać tak, że ci wszyscy uwierzą, a ponieważ każda praca winna być nagrodzoną dam ci dwa lujdory.