Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1253

 Oko dziewczyny błysnęło.
 Myślała.
 — Dwa lujdory i dwa które już mam, to cztery... Niewiedząc kiedy przyjdę do majątku...
 I głośno dodała:
 — Dobrze, panie... Będę miała ból głowy... — Będę chorą... Będę narzekała... Bądź pan spokojny, potrafię panią Laurier oszukać. — Cóż więcej?
 — Wieczorem, powróciwszy do domu, będziesz się coraz więcej i więcej skarżyła...
 — To rzecz łatwa... Cóż dalej?
 — I nazajutrz będziesz przez cały dzień leżała w łóżku.
 Zenejda podskoczyła na siedzeniu.
 — Cały dzień! — zawołała. — Bez jadła i napoju?
 — Przecież możesz pościć przez dwadzieścia cztery godzin.
 — O! to panie, jest niepodobieństwem!... Ja bym z tego naprawdę zachorowała. Ale to nic nieszkodzi... Pomimo to będę jadła... Przyniosę sobie wieczorem co z miasta i schrupię jak mama wyjdzie z domu. Ale panie, to będzie podwójna komedya...
 — To też do dwóch lujdorów, dodam trzy jeszcze...
 — Pięć lujdorów! — rzekła Zenejda upojona radością. — Sto franków za to że będę leżała i nic nie robiła! To mi się podoba! Figlarz z pana i skorzystasz pan z mojej nieobecności, aby wejść do magazynu, dla wynurzenia pannie Renacie swoich zapałów...