Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1254

 — Właśnie... właśnie...
 — To jest wcale nie głupio...
 Dziewczyna śmiała się ukradkiem.
 — Dowiem się o intryżkach panny sklepowej — myślała sobie — i tém gorzej dla niej, jeżeli zechce ze mną odgrywać jakąś rolę... ładnie ja ją urządzę...
 — Zatem zgoda? — zapytał Leopold.
 — Rozumie się... z warunkiem że dostanę sto franków.
 — Dam ci zaraz. Mam w tobie ufność... i płacę z góry...
 Leopold wydobył portmonetkę, otworzył ją i wyjął z niej pięć lujdorów.
 Złoto zabłysło w oczach dziewczyny płowym połyskiem przy dalekiem świetle latarni gazowych.
 Jakże się tu oprzeć tym pieniądzom obiecującym tyle cukierków, tyle ciastek, tyle stroików, nie mówiąc o wieczorach spędzonych w teatrze?
 Wiemy, że Zenejda nawet nie myślała o walce.
 Wyciągnęła rękę.
 Lujdory wpadły w nią z lekkiem dźwiękiem metalicznym.
 — Dziękuję panu... szepnęła dziewczyna, której wzruszenie głos tamowało.
 — Pamiętasz co masz do zrobienia?
 — Doskonale... Jutro cierpiąca... Po, jutrze do łóżka.
 — Tak, tak. Do widzenia, moje dziecię!
 Dziewczyna zawiązawszy pieniądze w róg chustki, rozłączyła się z Leopoldem i idąc uliczkami swo-