Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1260

 Poszła ża kantor, wzięła pudełko oznaczone numerem, otworzyła je i wyjęła sztukę koronek, którą rozwinęła i rozłożyła na odwrotnej stronie ręki.
 — Oto jest coś pięknego, proszę pana — rzekła. Nie sądzę, abyś pan mógł znaleźć co lepszego.
 — Po czemu metr?
 — Po pięćdziesiąt franków.
 — To trochę za drogo.
 — Drogo ale ładne. Zresztą, oto są inne... na niższą cenę...
 Pani Laurier otworzyła drugie pudełko i rozwinęła przed kupującym inną sztukę koronki dosyć pospolitej, — wybieg kupiecki dobrze znany, służący do porównania towaru wprzódy pokazanego.
 Cudzoziemiec znacząco skrzy wił usta i odpowiedział:
 — Nie... Wezmę tamte...
 — Ja to panu bardzo radzę... Piękne rzeczy zawsze sprawiają zadowolenie, gdy tymczasem kupiwszy coś gorszego, zawsze się żałuje... Ale my musimy trzymać na różne ceny... Powiedziałeś pan dwadzieścia pięć metrów, czy tak?
 — Tak? pani...
 — Czy pan posłucha dobrej rady?
 — I owszem.
 — A więc, weź pan całą sztuczkę... Może się trafić jaki wypadek i naprawa byłaby bardzo trudną... a może i niemożebną...
 — Wieleż ma cała sztuczka?
 — Trzydzieści metrów.