Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1277

 — Tak, i marzenie to miało taką cechę rzeczywistości, żem cię miała za nieżyjącego.
 — A więc, marzenie to było ostrzeżeniem od Boga.
 — Napadnięto cię?.. — zapytała drżąc Izabella.
 — Jaknajformalniej i prawie zabito uderzeniem pałki w głowę.
 — Mój Boże!
 — Potem się wzięto do noża, ale widzisz jak się to trafia na tym świecie, to co miało być moją śmiercią, stało się dla mnie największem w świecie szczęściem... zadny cios nożem, który mnie ominął, oddał mi w ręce papiery za któremi goniłem.
 — Papiery mnie dotyczące? — zapytała Renata robiąc piersiami.
 — Tak, kochane dziecię; — list który Urszula miała ci wręczyć w Paryżu, prowadząc się do osoby, mającej ci odkryć tajemnice przeszłości i otworzyć drzwi przyszłości...
 — Ten list! ty masz ten list? — zapytały od razu córka Małgorzaty i Zirza.
 — Tak jest — rzekł Paweł wydobywając listy z kieszeni. — Oto jest... Jest na nim adres pana Emila Auguy, notaryusza, ulic a Piramid Nr. 18.
 — Bóg więc jest sprawiedliwy! — zawołała Renata z niewypowiedzianym porywem miłości dziecięcej, — nakoniec i odnajdę swoją matkę...
 — A drugi list? — rzekła Izabella.
 — Ten który wciągnął panią Urszulę w zasadzkę, w którą wpadła, a pułapka nigdy zręczniej nie była urządzona... Czytaj...