Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1281

 — Dobranoc, Pawle.
 — Czy się czujesz szczęśliwą?
 — O! tak... bardzo szczęśliwą.
 — I kochasz mnie.
 — Kocham.
 Długi skromny pocałunek na czole Renaty zakończył rozmowę, poczem student, któremu Izabella świeciła, odszedł.
 Dziewczę po upływie kilku sekund wróciło, zamknęło drzwi i wkrótce w mieszkaniu przylegającém do pokoju Jarrelonge’a zapanowało milczenie.
 Bandyta został oszołomiony tém co się dowiedział w sposób tak nieprzewidziany.
 — Jaka na dnie tego wszystkiego leży tajemnica! — mówił sam do siebie... A to mi butelka atramentu!...
 „Dla czego się chciano pozbyć tego dziewczęcia?
 „Z jakiej przyczyny jej śmierć była komuś potrzebną?
 „Postępowałem jak prawdziwy głupiec! Pozwoliłem się wywieźć w pole, mówiąc: bardzo dziękuję!...
 „Tu w tej sprawie musi iść o miliony, a mnie nawet nie dano tysiąca talarów, mnie com się najwięcej narażał i więcej od innych pracował!...
 „Stanowczo, przyjaciel Leopold jest łotr! Domyślałem się tego, a teraz jestem pewny!
 „Mam ochotę więcej się nim nie zajmować i pozwolić mu deptać błoto na swój rachunek.
 „Tak, ale jeżeli zostanie złapany i jeżeli mnie wplącze?