Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/130

 Siły deputowanego Z Romilly wyczerpały się.
 Hucząca w nim wściekłość, straszliwe, tamuj mu oddech wzruszenie przybliżały przewidzianą chwilę, któréj się doktor obawiał.
 Zdawało mu się, że jego serce przeszywa rozpalone żelazo i przyciskając obudwoma rękami dyszące piersi, upadł znowu na szezlong.
 Małgorzata stała przerażona.
 Uczyniła ruch, jak gdyby dla pochwycenia sznurek od dzwonka.
 Robert ujrzał to poruszenie i wyciągnął rękę aby ją zatrzymać.
 Nie wołaj... — szepnął gasnącym głosem. — Nie wołaj... mam ci jeszcze coś powiedziéć.
 Wdowa spuściła rękę.
 Umiérający znowu wypił trochę lekarstwa i przez parę chwil pozostał niemy, bezwładny z okiem przygasłém, obwisłemi ustami, podobny raczéj do umarłego niż żywego.
 W czasie gdy ta dramatyczna i rozdziérająca scena odbywała się w salonie zamkowym — Leopold Lantier w ubraniu szypra,— przestępował otwarć bramę i wchodził do sieni.
 Klaudyusz, służący, spostrzegł go i wyszedł naprzeciw niego.
 — Czego pan żądasz?
 — Wszak tu mieszka pan Robert Vallerand deputowany? — rzekł Lantier.
 — Tutaj.
 — Pragnąłbym się z nim widziéć.