Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1301

 — Masz pan słuszność — szepnęła wzruszonym głosem. — Ja nie popełnię tego świętokradztwa... Jutro wyjeżdżam do Nogent-sur-Seine.
 — Dobrze, moje dziecię... Spodziewałem się tego po tobie.
 Głos zabrał Paweł Lantier.
 — Panie, — zapytał — czy pozwolisz mi zadać jedno pytanie?
 — Naturalnie i jeżeli będę mógł, dam na nie odpowiedź.
 — Czy list pisany przez pana Roberta, który panu został wręczony, nie wprowadza pana na ślad nieprzyjaciół panny Renaty?
 — Nie, panie... Pod tym względem nie zawiera on żadnej wskazówki, ale doświadczenie nabyte w życiu, upoważnia mnie do dania ci jednej rady...
 — Bądź pan pewny, że jej posłucham...
 — Aż do chwili, w któej mój kolega z Nogent-su-Seine otworzy ten list i obznajmi z jego treścią pannę Renatę, czuwaj nad nią dobrze...
 — Ach! nie opuszczę jej i raczej dam się zabić, niż pozwolę dotknąć jednego z niej włosa!...
 Notaryusz podał młodzieńcowi rękę, który obudził w nim żywą sympatyę i rzekł:
 — Dzisiaj nie możecie jechać do Nogent-sur-Seine, dokąd przybylibyście już po nastaniu nocy... Jedzcie jutro rano, pierwszym pociągiem rannym...
 — Uczynimy to niezawodnie...