Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1312

 — Doprawdy, to mi sprawia przyjemność... — Przepływałam przez Mamę i mróz mi zaszedł za paznogcie.
 — Zirza przestąpiła próg pokoju stołowego i z widocznem zadowolnieniem zbliżyła się do trzaskającego ognia.
 — Koronki są w tem pudełku... — mówiła dalej.
 — Czy masz pani rachunek?
 — Tak panie, oto jest...
 — Mam dopłacić tysiąc franków, czy tak?
 — Najzupełniej.
 — Zaraz je pani wyliczę — odparł zbieg z więzienia, wydostając portmonetkę z kieszeni. Ale siadajże pani i ogrzej się...
 Zirza usiadła i wyciągnęła nogi do ognia.
 — Czy pani już dawno jesteś u pani Laurier — rzekł układając równo na stole lujdory na stoliku.
 — Dopiero od dzisiaj, ale my się znamy oddawca.
 — Czy kupcowa zwiększyła personel sklepu?
 — Nie panie... Ja zastępuję pannę sklepową.
 — Pannę Renatę?
 — Patrzcie! to ją pan znasz?
 — Tylko z widzenia i z nazwiska:.. Jest to panienka bardzo interesującej powierzchowności...
 — Anioł, mój panie!... — anioł!...
 — Wczoraj jeszcze tam była...
 — Tak, ale od wczoraj upłynęło dużo wody...
 — Doprawdy!... Czyżby panna Renata zachorowała?