Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1314

 Zirza szczęśliwa szczęściem swojej przyjaciółki, została opanowana chęcią wywnętrzenia się, a zresztą nie mogła podejrzywać niebezpieczeństwa swoich zwierzeń.
 — List... — odparła — ów sławny list.
 — Jakim sposobem?
 — Prostym przypadkiem... w woreczku, który został skradziony jej towarzyszce.
 Leopold zaciskał pięści tak gwałtownie, że paznogcie w dłoń mu się wpijały.
 Zirza mówiła dalej:
 — Otóż, zgadnij pan, do kogo list był adresowany?
 — Zgadnąć? Niepodobna...
 — Do jednego z notaryuszów paryzkich, do którego poszła dziś rano, a który jej wręczył paczkę papierów, stanowiących jak się zdaje, majątek do którego mała ma prawo.
 — Majątek! Ona ma majątek!...
 Zirza nagle się zerwała.
 Zmiana głosu i dziwny wybryk gospodarza domu, nabawiły ją zdziwieniem pomięszanem z przestrachem.
 — Co panu jest? — zapytała patrząc w oczy.
 Leopold już odzyskał zimną krew.
 — Co mi jest? — odparł przesadzonym tonem. — Nic mi nie jest, ale jestem ogłuszony tak, jak każdy byłby w mojem miejscu, szczególniejszemi kombinacyami przypadku... Miałaś pani słuszność utrzymując przed chwilą, iż życie twojej przyjaciółki, jest