Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1336

 — Uspokój swoje nerwy... posłuchaj mnie przez pięć minut, a uwierzysz...
 — Nigdy w życiu...
 — Zawsze jednak posłuchaj...
 Jarrelonge opowiedział, jakim sposobem odkrywszy przypadkiem że Renata żyje i mieszka w sąsiednim pokoju, dowiedział się ze Paweł zabiera się do poszukiwania listów; opowiedział szczegóły swojej podróży do Antwerpii i pokazał swoją ranę.
 Leopold pozostał w niedowierzaniu.
 W istocie, piękna bajeczka, i przynosi zaszczyt twojej wyobraźni!... rzekł ironicznie. — Wytłómacz że mi, dla czego wiedząc, że niebezpieczne papiery są obok ciebie za ścianą, zamierzałeś zmykać Oto jest dowód twoich projektów wyjazdów! — dodał zbiegły więzień wskazując na walizo zamkniętą i starannie osznurowaną. Przekonany że cię kiedyś pochwycę i obawiając się nieprzyjemności, miałeś się odemnie oddzielić jakąś granicą, zostawiając mnie bezbronnego na lasce moich nieprzyjaciół!... Czekaj no, mój chłopcze!... Jesteśmy wspólnikami, a zatem zsolidaryzowani i rzeczy tak iść nie mogą...
 — Zatem nie chcesz mi wierzyć?
 — Najzupełniej...
 W obec tak powziętego postanowienia, Jarrelonge uczuł, że jego z kolei gniew ogarnia.
 Wychylił duszkiem swoją szklankę i odpowiedział szyderczo:
 — Kiedy tak, mój poczciwcze, to niech każdy o sobie myśli!... Pomówimy o swoich interesikach!...