Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1344

 Student wszedł do odźwiernej, która zajętą była pracą wraz z córką, dziewczynką mającą około lat czternastu.
 — Czy nie ma telegramu? — zapytał.
 — Pod adresem pani Izabelli?
 — Tak jest.
 — Jest, panie Lantier i zaraz go panu oddam, jak to zostało ułożone z panią...
 Paweł rozerwał niebieską kopertę i natychmiast przekonał się o jej treści.
 — I cóż? — rzekła Renata.
 — Matka naszego przyjaciela — ma się trochę le piej, ale on jeszcze musi pozostać w Poitiers...
 Młodzi ludzie mieli odejść...
 Córka odźwiernej zatrzymała ich.
 — Ale, panie Pawle — rzekła — i dla pana coś jest.
 — Dla mnie? — powtórzył student.
 — A! prawda... — zawołała odźwierna — mała ma lepszą pamięć odemnie, bo ja byłabym zapomniałam... To jakiś papier ze stemplem, który woźny sądowy przyniósł przed chwilą...
 — Papier ze stemplem z sądu?...
 — Tak jest, panie Pawle... Włożyłam go w pańską przegródkę...
 Paweł wziął papier zadrukowany, zawierający kilka wierszy wpisanych, i złożony we czworo.
 Renata drżała nie wiedząc dla czego.
 — Co to być może?... — zapytywał student sam siebie.