Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1347

 Córka Małgorzaty wsparła się na ramieniu Pawła. Oboje doszli do najbliższej stacyi, wzięli dorożkę i kazali stangretowi jechać do restauracyi przy ulicy Saint-Mandé.
 Matka Baudu była sama ze swemi córkami, zajmując się przygotowaniami do wieczerzy.
 — Co nam sprowadza przyjemność widzenia państwa? — zapytała matrona.
 — Potrzebuję pomówić z przyszłym zięciem pani — odpowiedział Paweł.
 — Nic łatwiejszego. Stefcia go zawiadomi, że się pan chce z nim widzieć.
 — I to natychmiast!... zawołało dziewczę biegnąc ku drzwiom z szybkością sarny.
 W pięć minut wróciła w towarzystwie Wiktora Bèralle.
 Student i Renata uścisnęli podmajstrzego za ręce, poczem wszyscy troje usiedli nieco na boku.
 — Więc, panie Pawle; masz mi pan coś powiedzieć? zaczął Wiktor.
 — Tak jest, mój przyjacielu.
 — Byłżebym tak szczęśliwym, że pan byś mnie.
 — W istocie, potrzebuję cię. Chcę cię prosić o dowód poświęcenia.
 — Jestem panu oddany duszą i ciałem, wiesz dobrze o tem.
 — Zapewne, że wiem o tém i dla tego też udaję się do ciebie z całkowitą ufnością...
 — Mów pan prędko... O co idzie?