Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1352

 Paweł postąpił kilka kroków w korytarz.
 Z pod drzwi jednego pokoju, z którego było słychać przytłumione rzężenie i jęki, widzieć się dawało jasne światło.
 Młodzieniec poczuł, że mu włosy powstają na głowie.
 Po umyśle jego przebiegła myśl straszliwa.
 — W tym pokoju jest ogień — rzekł — i ktoś się w nim żywcem pali.
 — Mój Boże — zawołała Renata — może jeszcze czas pomódz temu nieszczęśliwemu.
 Paweł zbliżył się do drzwi.
 Jęki stały się wyraźniejsze.
 Pomacał drzwi ręką.
 Klucza nie było w zamku.
 — Zamknięte — szepnął student — co mi to szkodzi? Tu nie idzie o wahanie, lecz o działanie...
 — Cofnął się, a potem skoczył z rozpędem, w nadziei, że jednem uderzeniem ramienia drzwi wysadzi.
 Stare drzwi, mocne pomimo wieku, zatrzeszczały i pękły, ale się nie otworzyły.
 Paweł słyszał, że ktoś woła stłumionym głosem o pomoc.
 Znowu się rozpędził.
 Tym razem drzwi ustąpiły przed jego usiłowaniem i oczom jego przedstawił się straszliwy widok.
 Na ziemi, jakiś człowiek wił się w płomieniach.
 Student przesadził rękę przez otwór, odemknął skoczył do pokoju, zerwał z łóżka kołdrę, rzucił ją