Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1358

węzeł istniał pomiędzy tobą, hrabią i tymi bandytami, to postaramy się później wyjaśnić...
 „Idę, kochana Renato — dodał student — ani słówka o tych papierach, z których może zabłyśnie światełko... Schowaj je z dwoma listami mniemanego Pawła Pelissier’a...
 Córka Małgorzaty śpiesznie zamknęła w szufladzie komody rękopis i rękopis i papiery.
 Na korytarzu dały się słyszeć kroki i głosy.
 Paweł wyszedł z pokoju.
 Znalazł się wobec komisarza policyi i dwóch agentów ubranych po cywilnemu.
 Odźwierna im świeciła.
 Wskazała na Pawła, mówiąc:
 — To ten pan mnie zawiadomił...
 Komisarz się ukłonił.
 — Zatem poproszę pana — rzekł — abyś mi udzielił niektóre wyjaśnienia i udał się ze mną na miejsce wypadku...
 Paweł przestąpił wraz z urzędnikiem próg mieszkania Jarrelonge’a.
 Można było tylko skon sprawdzić.
 Kto to te drzwi wysadził? — zapytał komisarz.
 Ja, panie... — odpowiedział młodzieniec.
 — W jakich okolicznościach?
 Student opowiedział co zaszło.
 — Winszuję panu zimnej krwi i stanowczości... rzekł do niego urzędnik, gdyby nie pan, dom obecnie stałby w płomieniach... Ten nieszczęśliwy pewnie się upił... wywrócił na siebie lampę i żywcem się