Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1374

 Młodzieniec usłyszawszy te słowa, zaprzestał wszelkiego oporu.
 Umysł jego opanowało zupełne odurzenie.
 — Pan mnie znasz... — wyjąkał.
 — Do licha! Jesteś Ryszard Beralle, kochanek małej Wirginii Baudu, ładnej dziewczyny, świeżej jak pączek róży, której siostra Stefcia w ciągu dwóch tygodni ma zostać żoną twego brata.
 — Ponieważ pan to wiesz, to ci zapewne wiadomo za co mnie mama Bandu wyrzuciła za drzwi.
 — Z pewnością, ale nim trzy dni upłynie, otworzy ci swoje drzwi i objęcia... Ja to biorę na siebie...
 — Pan bierzesz na siebie?...
 — Tak jest.
 — Więc chcesz mi pożyczyć tysiąc franków?
 — Być może...
 Ryszard zadrżał.
 — Czy to nie żarty? — zapytał.
 — Wcale nie... To zupełnie na seryo... Od ciebie zależy dostać owe tysiąc franków...
 — Cóż w tym celu trzeba zrobić? Powiedz pan... mów... jestem gotów na wszystko... na wszystko, czy pan rozumiesz?
 — Weź mnie pod rękę i chodźmy.
 Ryszard wlepił błędny wzrok w człowieka, który tak do niego przemawiał, poczem, nagle chwytając za rękę, zawołał:
 — Chodźmy... Poszedłbym z tobą, gdybyś był nawet djabłem...