Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/138

 Cofnęła się przed wzrokiem i ruchem swego dawnego kochanka.
 — Wracam do Romilly... — rzekła zaledwie dosłyszanym głosem. — Poczekam tam aby ci noc przyniosła radę...
 — Ja słucham rad danych mi przez dziewiętnaście lat cierpienia! Com postanowił to musi się spełnić, powtarzam!...
 — Zobaczymy!
 Małgorzata wymówiła ostatni wyraz tonem wyzywającym, poczém spuściwszy zasłonę spiesznie postąpiła ku drzwiom i wyszła z salonu.
 Lantier widział jak przechodziła około niego w czarnéj żałobnej sukni i znikła...
 Był on blady i mocno wzruszony.
 Tak samo jak marnotrawca rzuca na oślep ostatnie dukaty, Robert w ostatnim wysiłku zużył ostatnie chwile darowane mu przez chorobę.
 Jak tylko Małgorzata odeszła, rozdrażnienie nerwowe utrzymujące go na nogach ustało.
 — Do mnie!... na pomoc!.. — krzyknął.
 Lantier usłyszał to wołanie.
 Miał otworzyć drzwi, poskoczyć.
 Urszula weszła.
 — Do mnie!... do mnie!. — powtórzył Robert.
 Gospodyni spiesznie przestąpiła przez próg salonu, nawet nie patrząc na niewczesnego gościa.
 Podbiegła ona ku choremu, który opierając się o meble usiłował dojść do swego zwykłego miejsca.