Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1382

 Ryszard się głośno roześmiał, twarz mu się zaczerwieniła, żyły w skroniach nabrzmiały.
 — Dawaj... — wybełkotał przerywanym głosem.
 — Dawaj... chcę widzieć...
 Zbieg z więzienia wydostał pulares dosyć dobrze wypchany.
 Wyjął z niego bilet tysiąc frankowy, który położył na stole przed młodzieńcem, a potem, obok biletu ułożył piętnaście lujdorów...
 Oczy Ryszarda zabłysły.
 — I to wszystko moje?... — zawołał kładąc drżące ręce na bilecie bankowym i na sztukach złotą.
 — Twoje... — I mogę zapłacić mamie Baudu...
 — Naturalnie...
 — A po powrocie z Nogent-sur-Seine dostanę pięć tysięcy franków, które mi pozwolą ożenić się z Wirginią.
 — Dostaniesz.
 — No, tyś przyjaciel... ty... dobry... prawdziwy... ratujesz tonącego, słowo honoru!
 I opój w swojem wylaniu, przycisnął ręce Leopolda do swojej piersi, a potem rzekł:
 — Słuchajno... idzie mi bardzo o jedną rzecz.
 — O co?
 — Chciałbym przed odjazdem oddać te pieniądze mamie Baudu... poczciwa kobieta byłaby tak zadowolona...
 — Czemużby nie? o której tam zamykają zakład?