Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1404

 — Hrabia był fantastyk, oryginał, opryskliwy czasem, ale dobry, ujmujący, bezinteresowny.
 — Czy kochał swoją córkę?
 — Uwielbiał ją.
 Sędzia śledczy przerwał badanie.
 Przez kilka sekund przewacał papiery leżące na biurku, poczem nagle podnosząc głowę i patrząc pani Bertin prosto w oczy, jak gdyby chciał czytać w jej myśli, zapytał:
 — Czyś pani kiedy nie słyszała, żeby hrabia oprócz panny Honoryny miał drugą córkę?
 — Drugą córkę?... — powtórzyła.
 — Tak pani... Proszę z wrócić uwagę, że ja nie mówię o dziecięciu prawem...
 — Pytanie pańskie niezmiernie mnie zadziwią!... Nigdy ani jeden Wyraz hrabiego, żadna okoliczność jego życia nie pozwalały mi przypuszczać, ażeby miał córkę naturalną.
 — Czy panna Honoryna nie wspominała pani o czemś podobnem?
 — Nie, równie jak i jej ojciec.
 — I nic pani nie każę przypuszczać, że pan de Terrys miał w swojem życiu jakąś tajemnicę?
 — Zupełnie nic.
 — Czy pani wiadomo, gdzie panna Honoryna była wychowywaną?
 — Tak, panie — odpowiedziała Małgorzata Bertin, której myśl nagle pobiegła za jej córką. — Honoryna została, wychowana na pewnej pensyi w Troyes.