Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1417

 Sędzia śledczy przewracając stronnice drżącą ręką, szeptał:
 — Czy to być może?... czy to być może?...
 — To rzecz widoczna... Czytaj pan!...
 Pan Villeret odszukał wskazaną stronnicę.
 — Pisane czerwonym atramentem... — mówił dalej Paweł.
 Urzędnik pożarł wzrokiem ustęp cytowany już niejednokrotnie naszym czytelnikom.
 — I podpis hrabiego! — zawołał potem. — I trucizna? której nikt nie mógł oznaczyć natury i pochodzenia, przy wiezioną została ż Indyj przez samego pana de Terrys... A wszystko się spiknęło, aby potępić to nieszczęśliwe dziewczę!... Cóżeśmy mieli zrobić?... Cóżeśmy mieli zrobić?...
 Paweł nie odpowiedział.
 Myślał sobie:
 — Mieliście po prostu, i z najlepszą w święcie wiarą, skazać niewinną...
 Sędzia śledczy wyciągnął do młodzieńca ręce.
 — Dziękuję panu — rzekł. — Dziękuję z całego serca!... Oszczędzasz mi wiecznego wyrzutu sumienia... Jakim sposobem ten rękopis wpadł panu w ręce?
 Syn Paskala Lantier opowiedział, śmierć Jarrelonge’a,
 — Widocznie popełniono kradzież... — rzekł urzędnik wysłuchawszy. — Ale co było powodem, tej kradzieży i dla czego nędznik, którego śmierci byłeś świadkiem, pochwycił książkę nie mającą dlań żadnej wartości?