Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1418

 — Dowiemy się o tém.
 — Czy byś pan miał wskazówki?
 — Może je wkrótce otrzymam... Czy mi pan pozwoli działać w celu odszukania wspólnika człowieka spalonego przy ulicy Beautreillis?
 — Pan mniemasz że jest jaki wspólnik?
 — Prawie jestem tego pewnym.
 — Czegóż więc pan żądasz odemnie?
 — Prawa odegrania roli jakąby odegrał agent policyjny, będącym na tropie zbrodniarza... a ja ten trop odnajdę, chociażby z narażeniem swego życia...
 — Do tego nie potrzeba panu mego upoważnienia... Jesteś pan swobodnym... Ale się pan strzeż.
 — Czego?
 — Może policyi łatwiejby się udało zniweczyć zamiary tych zbrodniarzy i ścigać ich w ich kryjówkach...
 — Mam przewodnika, panie... Przewodnika, którego mam za nieomylnego i który, będzie silniejszym niż wszyscy policyanci.
 — A przewodnikiem, tym jest?...
 — Miłość.
 Pan Villeret wniósł z tych słów, że Paweł Lautier był zakochany w pannie de Terrys.
 Uśmiechnął się więc i odpowiedział:
 — Więc działaj pan...
 — Spodziewam się, że przed upływem trzech dni wydam panu winnych...
 — Dałby to Bóg!
 — Teraz pozwól mi pan zadać sobie pytanie.