Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1427

 — No, to napal, a żywo...
 Służąca zaczęła przewracać po szufladzie bufetu.
 — Czego tam u djabła szukasz? — rzekł znowu gospodarz niecierpliwie.
 — Klucza, proszę pana, aby nie niepokoić tej panienki, która wyjmuje klucz z zamku.
 — Klucza!... — powtórzył grubas. — Cóżeś zrobiła ze swoim?
 — Gdzieś mi się zapodział, proszę pana... — wybąkała służąca zarumieniona.
 I jednocześnie wydobywała z szuflady klucz, który się nadawał do zamków wszystkich pokojów hotelowych. Przy kluczu tym wisiał na szpagacie kawałek czerwonej tektury.
 Gospodarz wzruszył ramionami, wyjął zupełnie podobny klucz z kieszeni i zawołał:
 — Połóż ten klucz... Oto masz swój... Czy wiesz gdziem go znalazł, ty nieporządna dziewczyno?
 — Nie, panie... nie wiem...
 — W bramie... na ziemi... na bruku.
 — Musiałam go upuścić, proszę pana.
 — Do kroćset, ja myślę... Weź że go, i na przyszłość bądź baczniejsza, bo inaczej pójdziesz precz.
 Służąca nic nie odpowiedziawszy wyszła ze spuszczoną głową.
 Leopold nie stracił ani jednego wyrazu z tej rozmowy.
 Podano mu kawę.
 Wlewając do niej kieliszek kirszu, myślał sobie: