Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1443

 — Ja nie wiem czy on żonaty...
 — Czy pan oddawna znasz tego pana?
 — Ujrzałem go po raz pierwszy przed czterema dniami, gdy przyszedł obejrzyć dom przez siebie wynajęty...
 — Ach! mój Boże! mój Boże!... — zawołała kupcowa koronek składając ręce — co to wszystko znaczy?... Ach! jestem pewna że się trafiło nieszczęście.
 — Nieszczęście? — powtórzył Baudry.
 — Tak panie.
 — A jakie?
 — Wczoraj moja sklepowa udała się na ulicę Przylądka do pana Fradin, odnieść mu koronki kupione przez niego i w części zapłacone... Miała dostać resztę pieniędzy... kilkaset franków... Obawiam się czy jej nie wciągnięto w zasadzkę...
 — A! do djabła!
 — Czy nie poszedłbyś pan ze mną do domu pa« na Fradin?
 — Z największą przyjemnością; jestem na pani rozkazy.
 Fani Laurier udała się za restauratorem, który ją doprowadził aż do bramy ogrodu i zadzwonił w kilka sekund, raz po razie.
 Wiemy, że na powtórny odgłos dzwonka, Zirza odpowiedziała wołając o pomoc.
 — To ona... — rzekła żywo pani Laurier. — Poznaję jej głos... Co się w tym domu dzieje?
 — Zaraz się dowiemy, proszę pani...