Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1445

 — Ależ! — rzekł Baudry rzucając okiem w około — zdaje się że w tym domu nie ma nikogo...
 — Zirza nam wytlómaczy co zaszło, otóż przychodzi do siebie...
 W istocie młoda kobieta otworzyła oczy.
 — Moje dziecię, moje biedne dziecię — szepnęła jej do ucha kupcowa, całując ją z czułością matki — słuchaj mnie... to ja... która cię kocham i przybywam po ciebie...
 — Tak... tak... — rzekła młoda kobieta podnosząc się. — Poznaję panią... przypominam sobie... Ach! Bóg was sprowadza... gdyby nie wy, to bym była umarła...
 Pani Laurier i Baudry pomogli Zirzie wstać i posadzili ją na krześle.
 — No i jakże? — zapytał restaurator. — Lepiej się pani czujesz?
 — O tak!... lepiej... daleko lepiej... alem myślała, że już po mnie...
 — Cóż się to stało, moje dziecię?
 — Co się stało?... — powtórzyła Zirza ze drżeniem. — Zaraz się dowiecie... Ale najprzód odpowiedz mi pani... Renata?... gdzie jest Renata?...
 — Wyjechała.
 — Kiedy?
 — Dziś rano.
 — Wyjechała dziś rano!... — wyjąkała młoda kobieta z przestrachem. — Wyjechała?... Ale nie sama?... Paweł z nią pojechał?...