Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1451

 — Jak to dawno temu?
 — Więcej jak dwadzieścia cztery godzin... odpowiedziała pani Laurier. — Wczoraj wyjechałaś z Paryża.
 — Wczoraj!... — powtórzyła młoda kobieta powtórnie zdjęta przestrachem. — Ależ w takim razie Renatą jest zgubiona... Trzeba za nią pośpieszyć... odszukać, ją... i dałby Bóg abyśmy ją mogli odszukać żyjącą... Pójdź pani.., pójdź... Jedźmy...
 — Same nic nie zrobimy... Wezwijmy na pomoc sprawiedliwość...
 — Ja jej dam wskazówki...
 — A ten nędznik? ten Fradin?
 — Spełniwszy zbrodnię uciekł, aby ścigać Renatę... Pomimo woli dałam mu objaśnienia. Nawet nie zabrał tych koronek, tak mu było pilno ztąd się oddalić... — dodała Zirza wskazując na pudełko stojące na stole. Ach! łotr! łotr! Musiał już dokonać swego dzieła... Renata pewno już nie żyje, a ja się przyczyniłam do jej zguby przez swoją nieostrożność.
 Izabella załamywała ręce.
 — No! uspokój się moje dziecię — mówiła pani Laurier. — Nie trzeba eszcze wyrzekać się nadziei... Czy czujesz się dosyć silną aby iść...
 — Tak pani... Aby przyjść z pomocą Renacie nie zbraknie mi ani odwagi ani siły.
 Podczas gdy to mówiły, restaurator Baudry zwidzał dom.
 — Niema nikogo... — rzekł wracając. — Nie myliłaś się pani, nędznik jest daleko...