Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1461

 — Ty?
 — Tak, pieszczotko, dosyć mi było tylko jednego słowa.
 — Więc ty byś znała pannę Renatę?
 — Nigdym jej nie widziała, lecz od dziewiętnastu lat kocham ją i opłakuję...
 Honoryna spojrzała na Małgorzatę z łatwem do zrozumienia ździwieniem.
 — Czy wiesz rzekła że urodzenie tego dziewczęcia otoczone jest tajemnicą?
 Pani Bertin uczyniła głową znak twierdzący Panna de Terrys mówiła dalej:
 — Czy wiesz, że ona nie znała ani ojca ani matki?...
 — Wiem.
 — Ale może ty ich znasz?
 — Czy ich znam? — zapytała Małgorzata, która wybuchła łkaniem i łzy jej wytrysły. Czy ja znam rodziców Renaty, mojej córki?...
 — Renata, twoja córką! powtórzyła sierota, nie mogąc dać wiary i wątpiąc, czy ma przytomność umysłu.
 — Tak, moją córką... ukochaną córką, porwaną mi przed dziewiętnastoma laty i od tej pory bezustannie opłakiwaną przezemnie.
 — Ależ jakim sposobem?
 — Renata jest dzieckiem błędu... Jej ojciec, bozlitosny, wyrwał ją z moich objęć, w chwili, gdy nie mając siły oprzeć się woli ojcowskiej, miałam poślubić pana Bertin, i przedsięwziął środki, aby mi