Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1462

nie dać dowiedzieć się o miejscu pobytu mojej córki, a nawet o tem czy ona jest przy życiu... Po owdowieniu, postanowiłam życie poświęcić na odszukanie schronienia Renaty, i zdołałam to uczynić... Już serce moje przepełniała radość, gdy nagle pękła nić przewodnia, stawiając mnie wobec ogromnego zawodu i zupełnego zniechęcenia... Straciłam już nadzieję, gdy sędzia śledczy pozwolił mi domyśleć się, że ty znasz moją córkę i że mogłabyś mnie na jej ślad naprowadzić...
 Honoryna ściskając znowu ręce przyjaciółki, szepnęła:
 — Drogą Małgorzato, jakżeś ty musiała cierpieć.
 — O! tak, cierpiałam okrutnie; ale zapomnę, jeżeli mi dasz pomoc, jeżeli mi będziesz przewodniczką.
 — Bóg mi świadkiem, że chciałabym to wykonać. Nieszczęściem Renatę znam tylko przez Paulinę Lambert, swoją przyjaciółkę z pensyi... Ta list zabrany ztąd, list od Pauliny o Renacie, dał początek tej omyłce sprawiedliwości, omyłce, w której śmieszność mierzy się z ohydą...
 — Zatem nic nie wiesz! — zawołała Małgorzata z rozpaczą.
 — Nic, oprócz jednej, tylko rzeczy.
 — Jakiéj? Mów prędko.
 — Nie ty jedna tylko szukasz Renaty.
 — Więc znasz kogoś co chce jej ślad odnaleźć?
 — Znam.